Voorzitter Lauwrens Wanders uit Borger
Ik ben Lauwrens Wanders, een geboren en getogen Groninger (stad Groningen) in 1951. Na mijn opleidingen en mijn diensttijd heb ik een korte periode bij de sterrenwacht in Hooghalen gewerkt. Om vaker mijn toenmalige vriendin (en nu bijna 40 jaar mijn vrouw) te zien heb ik werk gezocht en gevonden in Haarlem. Ik heb toen in Heemskerk gewoond bij de moeder van mijn vriendin en mijn hospita werd dus later mijn schoonmoeder. In 1976 zijn wij naar Hoogezand verhuisd en daar zijn onze twee zonen geboren. In 1985 zijn wij in Borger gaan wonen. Een jaar later hebben wij ons huidige huis betrokken. Borger is voor ons een plaats met veel betekenis, een plaats waar ik bewust voor de kerk gekozen heb en daar gedoopt ben samen met mijn twee zonen en belijdenis heb gedaan samen met mijn vrouw. Een plaats waar ook mijn politieke interesse werd aangewakkerd en ik na jaren in de steunfractie te hebben gezeten in 1994 in de raad kwam.
In 1999 kwam een vriend van mij samen met zijn vriendin mij vragen of ik hen in de echt wilde verbinden (zij zijn nog steeds getrouwd en wij zijn de oppas voor hun drie kinderen waarvan de oudste 13 is en de jongste 4 jaar; eigenlijk ben ik meer een pseudo-opa). Het verzoek aan de college om Babs te mogen worden was meer een formaliteit. En in dat jaar werd ik dus Babs. Het huwelijk werd voltrokken in de Freijlemaborg te Slochteren. Samen met de abs van Slochteren heb ik het huwelijk voltrokken. Vanwege mijn werk (veel gedetacheerd, ver van huis) heb ik jaren niet op de lijst gestaan. Tot 2007, toen goede bekenden van de volleybalvereniging klaagden dat de keuze voor een trouwambtenaar wel erg moeilijk was. En mijn reactie “dan doe ik het toch” viel in goede aarde. En zo ben ik van de passieve naar de actieve lijst gegaan. En ondertussen heb ik vele huwelijken voltrokken. Naast mijn rol als Babs ben ik al vele jaren scriba van de Protestantse Gemeente Borger wat ook een zeer boeiende en warme taak is. In 2011 kwam ik zonder werk te zitten en ben door de vele sollicitaties tegen een zeer vervelend gegeven aangelopen namelijk discriminatie. In mijn geval is dat o.b.v. leeftijd. En nu vul ik mijn dagen met oppassen, huisman zijn, kleding maken en repareren, motorrijden en af en toe solliciteren.
In mei 2013 is mijn jongste zoon getrouwd en nee, ik was niet de trouwambtenaar. Ik moest van het bruidspaar kunnen genieten van die dag (helaas droeg onze collega uit Heerenveen niet echt mee aan de feestvreugde). En in juni 2014 is hun een dochter geboren en ben ik dus opa. In april van dit jaar ben ik weer opa geworden maar dan van een kleinzoon, maar dan de zoon van mijn andere, oudste zoon.
Toen wij in 1975 trouwden vroegen bekenden van ons wie de trouwambtenaar zou zijn. En de reactie op het horen van de naam was “Oh, zijn praatje gaat over ….”. Het enige wat ik mijn herinner is dat het een standaard stukje tekst was dat hij “afdraaide”. En dat laatste gebeurt helaas nu ook nog zoals bij het huwelijk van mijn zoon. Voor mij is het de grootste uitdaging telkens weer nieuwe tekst te vinden en een nieuwe toespraak te maken.
Lauwrens Wanders